Fri, fro, from, frisk - Kor er det blitt av den eg likte at eg var?

Då eg var ung og sprek, var eg mangeårig medlem av turnforeninga. Med kvit T-skjorte og svart silkebukse stillte me opp på store fotballbanar rundt i Rogaland og gjorde synkrone rørsler til musikk. Inn i mellom lærte me å slå hjul og andre kroppslege utskeiingar som nok kan kallast turn.
17. mai gjekk me i folketoget og ropte: Fri, fro, from, frisk! Det var mottoet til turnforeninga, og dei fire F'ane var sett saman mot kvarandre så dei såg ut som ein svart kross på dei kvite T-skjortene. Iskaldt var det sjølvsagt å gå i tog så lettkledd med den kalde vinden som alltid var i barndommen sin 17. maifeiring. For som han sa, dansken som flytta til heimbygda mi: Det er så mykje vind i brisen her.

Det er Bjørn Eidsvåg som seier det: Kor er det blitt av den eg likte at eg var? Eg tenkjer meg om ein sein 17. maikveld: Ho som ropte fri, fro, from, f risk, kor er det blitt av henne?

Frisk er ho ikkje. Men i fylgje dei som har greie på det, har alle ein eller annan diagnose dersom dei berre blir undersøkte godt nok.

Fro? - Tja, det vil vel kunne seiast at eg har eit visst frimod, men det ungdommelege frimodet til å stå på, fordi eg visste at ingen kunne ta meg på noko, er nok borte. Nokon kunst å ikkje ha noko å bli avslørt på, var derimot ikkje så vanskeleg då du var 12 år.

From? Det har eg vel aldri vore. Det ligg likså ikkje heilt til mitt vesen, trur eg. Eg hadde nok tapt om eg var med i ordvekslinga mellom dei to bibelskulelærarne:
- Eg er nok meir audmjuk enn deg, sa den eine.
- Ja, det er du nok, sa den andre.

Fri!?
Ja, fri er eg - så avgjort. På så mange vis. Og fridomen til eg hegna om!