Men når eg fortel om meg sjølv og livet mitt til andre, må eg alltid gjera eit utval. Ingen kan og ingen vil ha "heile stasen".
Eg har høyrt folk eg kjenner ganske godt fortelja om seg sjølv når dei møter nye menneske. Av og til har eg tenkt:"Oj, var det den delen av livet han ynskte å fortelja om. Var det eit slikt bilete han ville den andre skulle ha?" Nokon gonger er sjølvpresentasjonen meir positiv enn eg hadde venta. Andre gonger er han meir negativ.
Fordi eg er blitt arbeidsufør, er eg nok blitt svært medviten kven eg vil at folk skal tru at eg er. Tidlegare var det nok å presentera tittel, stilling og arbeidsstad. Når eg ikkje har noko slikt å visa til, er det som om eg er forplikta til å gå nærare meg sjølv når eg hentar fram opplysningar som kan gi andre sjanse til å bli kjende med meg. Av og til gjer eg det, av og til ikkje. Når eg gjer det, har eg ei uro i magen etterpå dersom eg fortel historia om henne som meistra det meste til ryggen melde pass. Ei god kjensle har eg dersom eg trur den eg har møtt har fått med seg at livet kan vera godt sjølv om det ikkje er friskt og "normalt".
Ærleg og sann skal historia vera. Men eg vel likevel historia. Ikkje fordi eg vil glatta over det vanskelege, men fordi eg veit at historia eg fortel i stor grad vil vera avgjerande for kven andre oppfattar at eg er. Og eg vil ikkje vera "forhenverande ditt og datt". Eg vil ikkje vera ein som strever med "ditt eller datt". Eg vil vera den som lever det livet eg har, fordi eg berre har eitt. Og det er det som eg kan vera for andre og andre kan vera i mitt liv, som skal bli historia mi framover. Og historia som kjem, er nett no viktigare enn den som har vore.
Er dette å fortrengja sanninga, å skapa si eiga sanning?
Eller er det meistring?
Biletet er laga ein flott haustdag, då eg for fulle såg kor levande skuggane gjer kvardagane våre. Fleire bilete finnest her: Galleri Nauthydlaren
