fredag 9. mai 2014

Ny BPA - kostnadsdrivande eller rettighetshemmande?

Regjeringa legg no fram lov om

Endringer i pasient- og brukerrettighetsloven 

(rett til brukerstyrt personlig assistanse)

Heile dokumentet kan lesast her: Prop-86-L-2013-2014

Det har lenge vore arbeidd for å få rett til brukarstyrt assistent (BPA). No har regjeringa sendt eit lovframlegg til Stortinget der retten er slått fast. Det er bra!

Men slik retten er formulert, og slik departementet gjer greie for korleis denne skal nyttast og finansierast, må ein likevel spørja kva denne retten får å seia for den einskilde?

Retten blir gjeldande for fleire grupper enn før. Det er eit klart framsteg.

Men finasieringa skal så langt eg les proposisjonen, vera kostnadsnøytral når det gjeld kommunen sine utgifter. Tenester ein i dag har krav på, skal ein kunne ta ut på ein annan måte, om ynskjeleg organisert som assistent.

Stat eller kommune? Eit spørsmål om reell konsekvens av lova for mange. 
Ei finansiering av såpass store utgifter bør etter mitt syn vera lagt til staten via Rikstrygdeverket/NAV. Det er einaste måten å gjera retten lik for alle på. Kommunane våre er svært ulike, og dei minste vil streva med å gi retten i form av BPA i visse høve. Slik bør det ikkje vera.

Departementet viser til at det på sikt blir 500 mill dyrare å drifta ei utvida BPA-ordning etter den framlagde lova. Dette skal, etter det eg kan lesa, dekka staten sine utgifter til tilskot til kommunar fordi fleire vil kunne koma over grensa som gjeld refusjon for ressurskrevjande brukarar. Dermed sikrar departementet seg ein auke på 500 mill i statsbudsjettet til dekning av eigne utgifter, mens dei som også sit med aukte utgifter i kommuane, vel å merke av heilt annan storleik - men store nok sett i med eige budsjett, skal klara seg med det dei har.


Kostnadsdrivande og rettighetsfremjande eller rettighetshemmande?
Å ha eit delt ansvar, slik Sverige har, det, meiner depastementet vil kunne vera kostnadsdrivande.
Ja, det er kostnadsdrivande når ein sikrar at dei som har ein rett skal få del i retten.
Og ein må kunne spørja om ei ny lov som ikkje skal kosta kommunane noko, faktisk kan bli rettighetshemmande fordi Helsedepartementet er redd den skal bli kostnadsdrivande!

Skulle det eg her skriv byggja på mistyding av lovutkastet, skal eg så gjerne moderera synspunkta mine.


Litt fakta og politisk historikk om BPA finnest her

torsdag 8. mai 2014

Ta kontroll over kva Google fortel om deg.

Me er blitt fortalde at me ikkje kan styra det som er på nettet om oss sjølve. Med eit raskt googlesøk veit alle som vil leita meg opp mykje om meg, - meir enn eg kanskje ynskjer at dei skal vita.

I går lærte eg at eg kan styra kva treff som kjem opp på Google. I programmet "Du er googla" på NRK 1 fekk me vita korleis me sjølve kan påvirka kva treff som kjem først på sidene. Dermed kan me syta for at treffsider som me ikkje synest om, kjem lenger bak i rekka.

Eg sjekka mine opplysningar og den aktiviteten eg ellers har på nettet, og fann ut at det eg høyrte i går, faktisk stemmer.

Dette påvirkar kva som er mest synleg på Google:

Twitter, Facebook: Er du aktiv her, vil treff herfrå koma tidleg på google-sidene.

Blogg: Har du ein eller fleire bloggar som blir jamleg nytta, vil dei siste oppslaga derfrå liggja langt framme.

Lenker: Lager du lenker mellom bloggar og blir lenka til frå andre nettstader, aukar det sjansen for å koma langt fram med "eige innhald".

Klikk: Kor ofte bloggpostar og andre sider har mange klikk, endrar ikkje noko.

Usynleg, synleg?

Når me er aktive i politikk og samfunnsdebatt, er det vel ikkje til å unngå at me blir siterte på noko som ikkje er heilt bra, eller at nokon skriv noko om oss som me ikkje set pris på. Til no har den gode latinen vore at det hjelper å vera usynleg. Om me skal vurdera dette ut frå  bruk av Google, er altså det motsette tilfelle. Det gjeld om å gjera seg sjølv synleg. Nyansen er viktig her. Du må sjølv gjera deg synleg for å gjera uynskte oppslag meir usynlege.

Eg sjekka kva Google hadde mest lyst til å fortelja om meg.

Eg finn 36 000 treff på mitt namn. Dei 10 første er:

1. Wikipediaoppslag
2. Facebookprofilen
3. Bilder
4. Bloggen min nr 1
5. Bloggen min nr 2
6. Innlegg eg har hatt på annan blogg
7. Gule sider
8. Bloggerinformasjonen min
9. Mine roller i ulike styrer ol.
10. Postopplysningar

Eg må heilt til nr 16 før eg finn noko som andre har skrive om meg, og svært langt ut før eg finn noko eg skulle ynskt ikkje stod der.

Vanskelege namn - eit problem.
Men går eg til namnet mitt med skrivefeil, den mest vanlege: Elisebet med a, altså Elisabet, blir resultatet annleis. Google gir 125 000 treff. (Slik er det når ein har same fornamn som kronprinsessa og same etternamn som hoffreportaren) Mellom dei 10 første oppslaga, er det heile to oppslag av den typen som eg ikkje er så glad for.
Her har eg eit problem. Kanskje eg må laga meg ein blogg som eg registrerer på Elisabet for å få kontroll på Googlesøka der også?


I alle fall: Eg har no avlært gamal kunnskap og tatt til meg ny: Eg kan styra kva andre les om meg på Google, i alle fall dei som ikkje les hundrevis av oppslag. Det synest eg var greitt å læra.

Kanskje det også finnest andre gode tips til å at kontrollen over eigne Google-oppslag.
Ytterlegare læring er det råd med for min del.

Altså: Eg tar med ein illustrasjon som eg har laga som viser Facebook anno 1814 og 2014. Og når eg set inn ei lenke til bloggen der alle bileta mine er samla, aukar eg sjansen til å finna mine oppslag via Google. Biletet med meir info finn du på: Bildebloggen til Marit Elisebet: Galleri Nauthydlaren