Tid for å presentera seg. Kva seier ein då når ein er arbeidsufør og er i ein samanheng der alle dei ein møter vurderer kva dei kan forventa av deg framover, slik det til dømes er når du møter i eit nytt styre?
Alle andre seier kva dei heiter og kva stilling dei har. Eg er frista til å seia kva mi stilling er; ganske ofte "liggjande". Men det blir for flåsete. Så eg seier at eg har eit godt liv, men ein dårleg rygg. Derfor kjem eg til å liggja deler av tida når me har møte. Og då må ingen bli forskrekka. For eg ligg for å kunne gjennomføra møta, ikkje fordi eg er spesielt dårleg den dagen.
Av og til seier eg ingenting. Særleg ikkje dersom eg er i større forsamlingar. Sist eg var på konferanse la eg meg berre ned. Etter eit par pausar kviskra eg til han som sat ved sida av meg og forklarte kvifor eg la meg ned. Han såg på meg og sa: Tusen takk! Då skjønte eg at det ikkje er for min del eg skal seia i frå, men faktisk for dei andre si skuld: så dei ikkje blir usikre og lurer på om dei skal tilby hjelp.
Eg har eit godt liv og ein dårleg rygg, og vil ikkje byta med dei som har ein god rygg og eit dårleg liv. Nesten alle dagar meiner eg det av eit heilt hjarte. Men av og til saknar eg den gode ryggen...