Ein annleis debatt om trygdemisbruk, takk!

 Arnfinn Fiskå skriv  i Bystemmer om trygdemisbruk slik ingen har gjort det før. Argumenta om kvifor det er godt å vera i arbeid kjenner me.

Men Fiskå har eit anna poeng, eit svært godt poeng: Det er trygdemisbruk å gi trygd til dei som kunne ha vore ein del av det aktive samfunnet. Nokon av dei vil, nokon vil om dei får hjelp til å finna evna og viljen.

Me vil gjerne tru at det er slik: At dei som vil og kan, får arbeida. Me vil gjerne tru at nokon, at systemet, fungerer. Og viss det ikkje fungerer, er det nokon som ordnar opp.

Når ein har levd ei stund, finn ein ut at det ikkje er slik. Ting ordnar seg ikkje av seg sjølv. Det finnest ikkje ein allvitande sjef i landet som legg brikkene på plass når biletet kjem i ulage. Ingen har den oppgåva, ingan kan makta å ha det.

Livs-sanning?
Livsløgna kan halda oss i livet. For mange ville livs-sanninga ha gitt eit betre liv. Sanninga om at eg duger, kan vera til hjelp for nokon, kan yta, kan gjera det eg kan.

Takk til Arnfinn Fiskå for ei ny vinkling av spørsmålet om trygdemisbruk. 

Måtte det bli det aktuelle temaet i den komande valkampen!

Sit stille i båten

Av og til høyrer me at politikarar sit stille i båten. Det kan vera lurt av og til, særleg om folk ser at andre strever i stormen. På kort sikt kan det derfor løna seg å sitja stille i båten.

På Twitter kan det også sjå ut som om det er slik. I periodar kjem det nemleg sigande mange fylgjarar når ein teier stille. Men i lengda held det ikkje. Om ein ikkje gjer sitt til at samtalen blir interessant, og av og til legg nye tema på bordet, vil ein sakka akterut. Eller bli tilskodar.

Dermed er eg tilbake til politikken. Er eg først folkevald, vil eg ikkje vera tilskodar. Avgjerdsler som eg er med og tar ein dag det er stille på fjorden, må eg ta ansvar for når det bles opp. Eg må også vita at stormane kan koma. Elles kunne eg blitt att på kaia.

Det er det første dei spør om.

- Det er jo det første dei spør om, 

seier ufør kvinne på Dagsrevyen (8.4.2013) som så gjerne
vil vera i arbeid til tross for sine epilepsianfall.

- Det er fint å vera del av eit felleskap, 

legg ho til.

Ja, så enkelt kan det seiast.

Å vera del av eit fellesskap som skal gjera ein jobb, 

ved hjelp av hendene eller ved hjelp av tanken.

Å leggja planar i lag, 

møta utfordringar undervegs,

finna løysingar, 

prøva å koma vidare,

nå målet

i lag.

Det

saknar eg

kvar einaste dag.

Fordi det gir meining i øyeblikket

og det gir meining til det store fellesskapet

Derfor bør arbeidslivet vera ope for alle som kan gjera ein innsats

For mange hastar 

dette

før

 timeglasset renn ut

.....


Meir om det same:
Korleis skal uføre presentera seg?
Kven er dei uføre?

Åra kjem med tida, men ikkje alderen..

Alle hastar vidare, 

men ingen vil lenger fram

- i år.

Alle vil leva lenge,

men ingen vil bli gamle.

Ti år har gått.

No er kroppen så gamal som eg blei for ti år sidan.

Har du leveåra,

er det fint

-  så lenge du har helsa, 

heiter det.

Har du ikkje helsa,

har du leveåra, 

om du er heldig.

Slik er livet.
Og livet er ikkje det verste eg veit..