Å meistra å ikkje meistra!

Meistring er viktig

ein kjenner seg flink, vellukka, positiv

når ein meistrar ein ny livssituasjon.

Når ein tar fatt i situasjon

og arbeider seg framover,

slit

fysisk og pyskisk,

høyrer ein applaus frå heiagjengen.

Nokon meistrar

og kan seia:
Ingen grenser.

Andre må bruka så mykje krefter på kvardagen

uten at nokon vil kalla det meistring

- berre overleving.

Å mista funksjonsevne

blir dobbel nedtur

om ein også opplever

å ikkje meistra å meistra.

 Hippokrates sa; "Det interessante er ikke hvilken sykdom en person har, men hvilken person som har sykdommen".

Javel.
Eg vera ein person som meistrar å leva med sjukdomen.
Eg vil også vera ein person som meistrer sjølve sjukdomen,
smertene, plagene og avgrensingane som fylgjer med.

Eg vil vera ein flink sjuk.
Og så lenge eg er ein flink sjuk,
får eg klapp på skuldra, oppmuntring,
- til og med respekt(?)

Men når eg kjenner at eg ikkje meistrer å meistra så mykje lenger,
då lukker eg augo
og ser at eg heng i ei line,
høgt over eit djuv.
Eg tviheld på lina,
for dersom eg slepp taket,
vil eg falla
langt, langt ned.

Når eg når botnen
er det berre ei oppgåve som ventar meg:
å klatra opp att