Meistring, bloggar med sjukdom som bakteppe

Twitter fortel meg at mange meiner mangt om bloggar som handlar om sjukdom, særleg psykisk smerte. Ein tur innom nokre bloggar fortel meg at opplevinga av desse bloggane nok er avhengig av korleis livet er til den som les.

Sjølv har eg oppfatta at mange av desse bloggane handlar meir om meistring enn om sjukdom. Eller kanskje det er dei bloggane eg vel å gå tilbake til som gjer det?

Viss det er tilfelle, så har mine hjerneceller - ja, eg liker å tru at eg minst har to - til ein viss grad fylgt ordre. Og ordren går ut på å finna fakta, teikn, døme på at det finnest vegar ut av uføret, - dersom ein berre godtar at også uføret er ein relativ storleik.

Elles er arbeidsdagen - og natta - til mine hjerneceller, som har nokre skadde nevecellekameratar i sentralsystemet, slik:

Dei oppfattar at kroppen er i uorden, Nokon bankar på døra mi. Hjernecellene opnar, kikar ut og seier:
- Å, er det deg? Du som er her kvar dag. Du får halda deg i vindfanget i dag som elles.

Slik går no dagane.

Så bankar det litt hardare somme dagar.  Hjernecellene lar gjesten sleppa innafor vindfanget, og samtalen tar litt tid. Somme dagar tar eg meg tid, må eg ta meg tid saman med gjesten. Finna ut om det trengst hjelp utafor huset sine fire vegger, eller om me kan roa han av til neste dag. -

Det kan me som oftast.

Problemet oppstår når det bankar på, sånn heilt vanleg, og eg trur alt er slik det skal vera, men det faktisk er ein ny gjest som har dukka opp. Om eg då svarer:
- Ok, du er observert, du har stempla inn, snakkast i morgon,
 og det er ein som skal levera eit rekommandert brev til eine hjernecella mi, kan det gå meir eller mindre galt. Slike brev skal lesast, helst straks. Det er faktisk fare for skade på hus og hage om eg ikkje hjernecella opnar for slike gjester.

Mine to hjerneceller er stort sett flinke dørvakter. Dei meistrar jobben sin og då meistrar eg min: Å leva eit normalisert liv, på mitt nviå, utan dramatiske episodar for meg og mine.