Ein sjukdom kjem brasande som ein elefant, men forlet staden med mauren sin fart.

Eg kom over dette indiske ordtaket, og tenkte at den inderen som kom på denne tanken, må ha opplevd det same som meg, å få akutt dårleg helse som gjekk over i kronisk helsesvikt, for så å klatra som ein liten maur ut av uføret att.

Om det går smått med mauren, er han på mange vis eit førebilete.  Han gir ikkje opp. Du kan sopa til ei maurtue, og sekundar etterpå er innbyggjarane der i ferd med å byggja tua opp att. Dei treng byggjemateriale, og du kan sjå maur som drar på barnåler, lengre enn seg sjølv.

Så høyrte eg ein dag at mauren er så effektiv fordi han er lite sosial. Han styrer faktisk unna å møta andre. Det høyrest rart ut, for det kryr jo av maur i tuene. Men dei ungår å støyta borti kvarandre. Dei slår ikkje av ein prat i svingen når dei møtest. Derfor er dei effektive.

Akkurat på det området ynskjer eg ikkje å ha mauren som førebilete. Av og til kan det vera enklast å unngå å koma for nær andre. Ein kan bli sårbar for andre sine smerter, - eller eigne. Men likevel, kva skal ein med ei heil maurtue om ein ikkje kan møtast, som maur til maur?