Alt vel?

Ja, for så vidt er alt vel. Eg sit og ser utover landskapet her ein nydeleg haustdag, med fargespel i trea og ein blikk stille fjord på Valen. Samstundes kjenner eg på ei uro.
Eg skal heim til Skudeneshavn denne veka for å vera med på SILK, Skudenes Internasjonale Litteratur- og Kulturfestival. Der skal eg presentera den nye bok mi, "Alt vel", ein historisk roman bygd opp om ein orkanaktig storm som herja i Øyafjord på Island 11.september 1884. Eg gler meg til det.
Samstundes kjenner eg på denne uroa.
No har eg halde ein låg profil i lengre tid. Er gått ut av politikken og er blitt eit "sivilt" menneske. Held ikkje innlegg eller skriv i avisene. Kosar meg berre med kulturuttrykka: maler og skriv. Alt i den grad helsa tillet meg det. Men det har eg lært å finna ut, og så lenge begge deler kan gjerast her heime, kan eg fint regulera både skrivinga og malinga.
Men no skal eg ut av bobla mi. Ein ting er det at eg må tåla kritikk av boka, positiv og negativ. Det er greitt. Men det er det å i det heile koma ut av bobla som uroar meg: Å vera samtaleemne rundt omkring. Og på den andre sida: Er det ikkje det alle som skriv ønskjer seg?
Eg brukte lang tid etter at eg blei arbeidsufør, på å finna meg sjølv på ny. Og no er eg glad for at den nye uføreordninga gjer at eg kan kalla meg meir eller mindre delvis ufør. Men lenge spurte eg meg sjølv kven eg er no som eg ikkje kan bidra i samfunnet lenger? Eller er det slik at eg verkeleg ikkje kan det? Det var derfor denne bloggen "Ut av uføret" blei til. I periodar skreiv eg mykje, både for å rydda i mine eigne tankar og i håp om at det skulle vera til hjelp for nokon. I det siste har eg skrive lite, og svært lite om eigne tankar og kjensler.
Det er som om eg har fått ein motvilje mot å dela for mykje. (Paradoksalt nok skriv eg om det no.)

Eg førebur innlegg til fem ulike arrangement denne veka. Konsentrerer meg om innhaldet, og kjenner inni mellom eit stikk bak skuldra når eg tenkjer på at eg skal ut av bobla.
Eg veit eg kjem til å møta trygge blikk, gode handtrykk, varme ord. Ikkje fordi eg har skrive "Alt vel", men fordi så mange kjente besteforeldrene mine på Øygarden og han Jakob i bakken. Mange snakkar også om mor og far med eit smil, og eg kjenner kor godt det er å ha gode røter.

Alt er altså vel. Og eg burde berre gle meg. Ja, eg gler meg til å møta folk. Og eg gler meg til søndag når alt er over.
--
PS: No er presentasjonen over eg eg er tilbake i Kvinnherad, overvelda over den varmen eg møter når eg kjem heim til Skudeneshavn.
Og bok kan du lesa meir om her.