Nokon går på jobb. Andre går på veggane.

Eg snappa opp kommentaren her ein dag, og tenkte at det er nok mange som har vore inne på den tanken, av og til.
Å gå ut av arbeidslivet er for dei fleste å ta fatt på ein heilt ny del av livet, ein del som er annleis enn det ein hadde planlagt og tenkt. Heldigvis går dei fleste ut av arbeidslivet ved oppnådd aldersgrense, men eg har likevel møtt mange dei siste åra som har hatt opplevingar som minner om dei eg sjøl hadde då eg heilt ufrivillig måtte lukka den døra.

Mykje er godt med å vera sin eigen herre, både for dei som er komen i "rett alder" til det, og for oss som har ein kropp som ikkje spelar på lag. Men mykje er også så heilt annleis og så vanskeleg å førebu seg på.

Det er ikkje godt å vita på førehand korleis det blir
- når telefonen ikkje lenger ringer og gir deg nye oppgåver
- når det ikkje lenger er nokon å arbeida saman med mot felles mål
- når døgnet og veka ikkje lenger har ein rytme
- når du må tenkja "det er ikkje eg som skal gjera noko med det" når du høyrer om utfordringar
- når du ser at du verkeleg ikkje var uunnverleg der du var.

For meg har det vore viktig å ikkje lukka alle dører og vindauge, men heller prøva å finna nye. Mange av dei nye vindauga er digitale. Eg vil vita kva som skjer, snakka med folk, bryna meg på andres synspunkt og ha ein vid horisont. Elles blir kvardagen min så liten. Det blir så lite å snakka med folk om. Og då blir det færre å snakka med for kvar dag. Det blir ein vond sirkel.
Eg vel å nytta Twitter, Facebook og blogg til å ha vindauga opne. Gi signal, få inn signal! Desse digitale romma er det som me gjer dei til. Eg vel mine kontaktar, og opplever at sosiale medier på den måten blir eit middel, ikkje eit mål. Fordi eg ikkje vil gå på veggane.