NRK mistenkeleggjer uføre - Det bør dei retta opp!

NRK fortel at "folk flest" trur arbeidsuføre driv med trygdesvindel ved å arbeida svart i tillegg til å få trygd.
NAV har gjennonført ei undersøking der over 30 % av dei spurte trur at uføre er svindlarar.
Og ein Nav-direktør seier at det nok er store mørketal.

Dette får me høyra på Dagsrevyen og Kveldsnytt 25.3:
- utan at det blir presisert at desse tala berre fortel kva folk trur og tenkjer. Det er ikkje objektive tal.
- utan at det blir sagt at ein som er 100 % ufør kan tena inntil 1 G, vel 80 000,- per år, utan at det er "ulovleg".

Naboen som ser ein arbeidsufør utføra eit par timars arbeid, vil kunne tru at han er blitt trygdesvindlar, sjølv om han er langt innafor den lovlege grensa. Og om han blir spurt, vil han fort bli rekna med i gruppa som seier: "Ja, eg veit om mange som er trygdesvindlarar."

Som arbeidsufør passer eg meg vel for ikkje å bli sårfota berre av å tru at nokon trør meg på tærne. Men denne gongen klarte NRK det, ettertrykkeleg. Snakk om å bli mistenkeleggjort!

Må eg ta fram kartong og tusj, og skriva med store bokstavar på lappar eg henger over rygg og mage når eg går på butikken i morgon og fortelja heile bygda: "Ja, eg driv med noko småtteri som eg tener pengar på. Og det er lov!"?  Eller skal eg satsa på at NRK snur sin kartongbit og fortel den andre sida av historia dei presenterte også?

..
I dag, 26.mars, dagen derpå, blir eg gjort merksam på at same oppslaget var "nyhet" for fire år sidan. @Doremus gjorde meg kjend med dette via Twitter:
  Doremus ‏@Doremus42 9m

Applaus til @sigvei som slaktet gårsdagens trygdemisbruks-undersøkelse fra NAV/NRK _for fire år siden_: http://www.indregard.no/2010/01/02/en-av-ti-kjenner-en-tallkyndig-journalist/ … cc @AAPradet

Å gjera ein feil i NRK kan så vera. Å gjenta feilen, er verre! 

 Trøyst:

Eg har mistanke om at folk har mistanke

Eit av dei siste bileta: Kongepingvinlivet.

 
Christian Torseth skriv godt om å vera ufør i Radikal Rapport, 1.mars, sjølv om overskrifta kanskje peikar mest på dei som ikkje er uføre: Hvorfor vi misunner de uføre.

Eg las raskt gjennom artikkelen i går, og undra meg over at den store innsikta i livet til ein ufør. I dag gjekk eg tilbake og las ein gong til, og då fekk eg med meg at Torseth sjøl er ufør. Det forklarer det meste. Det er nemleg så mykje ved den "uføre dagen" det ikkje er så lett å forklara. For min del gjer eg nokre forsøk når det trengst mest. Men eigentleg er den største utfordringa å la vera å forklara så mykje.

Dei eg møter treng oftast å vita
AT eg er ufør: då unngår me mykje misforståing
KVA som er dei praktiske probema: då skjøner dei kvifor eg ligg på møta, ikkje kan køyra bil, reisa o.l

Men: Smertene mine får dei ikkje.

Dette er ein fin balansegang: Å forstå at folk treng å forstå - utan å utlevera seg totalt. Trøysta er at folk vil eigentleg ikkje ha smertene mine heller. Dei høyrer nok om sjukdom og plager utan at dei skal høyra noko frå meg også.

Men Torseth har eit poeng: Å vera ufør, men oppegåande, skaper mistanke. Eller i alle fall; Eg får mistanke om at folk har mistanke. Når eg gjer kjent at eg har utstilling med ei rekke bilete eg har måla dei siste vekene, lurer folk: Korleis kan ho ha helse til å gjera "alt det"?
Svaret er for min del ganske enkelt: Eg har ikkje helse til ikkje å gjera det. Det er ikkje berre den fysiske ryggraden som skal makta å halda seg oppreist. Det maktar den om eg gir kroppen passe med pausar. Men den indre ryggraden, mitt eige sjølbilete, skal halda seg oppreist også. Då treng eg noko å bryna tanke og sinn på, og gjerne noko å gjera som viser att når kvelden kjem.

Så eg held fram med å mala, driva politikk og skriva.

For tida heng det ei heile pingvinvandring i mitt vesle galleri med temaet: Livet under sørlyset - ingen dans på isroser. 
Dagens konklusjon må bli at å vera ufør er heller ingen dans på roser, om nokon skulle tru det. Men kanskje ikkje så mange trur det heller?
Når det meste av de eg gjorde før, er bak stengde dører, trøystar eg meg til Kirkegaard:

Skulle jeg ønske meg noe

da ville jeg ikke ønske meg rikdom eller makt

men mulighetenes lidenskap;

det øye som overalt, 

evig ungt,

evig brennende

ser muligheten!